یک کتاب داشتم به اسم "خاطرات یک دختر جوان". دفتر خاطرات یک دختر یهودی هلندی به اسم "آن فرانک" بود که وقتی نازی ها هلند رو تصرف کردند برای اینکه به اردوگاه فرستاده نشن، با خانواده اش و به همراه یک خانواده دیگه پنهان شدند. جایی در همون آمستردام، در قسمت مخفی یک ساختمان که دفتر یک شرکت بود. و اگر اشتباه نکنم بیش از 2 سال اونجا بودن و زندگی مخفیانه داشتند و دوستان مسیحی بسیار خوبی هم داشتن که اون ها رو ساپورت می کردند. در نهایت گشتاپو پیداشون کرد و فقط پدر آن جان سالم به در برد و گرفتار نشد و "آن" دو ماه پیش از تسلیم آلمان در اردوگاه مرد. این قسمت آخر از گشتاپو به بعد رو دوستانشون که دفتر رو پیدا می کنن اضافه کردند و توضیح دادند.

در این کتاب، فراز و نشیب های زندگی یک خانواده رو مرور می کنیم، مشکلات والدین و فرزندان، عاشق شدن آن، بلوغش، و همچنین روند سیاسی زمان و جریانات جنگ جهانی دوم. لحظه هایی که همه خانواده دور رادیوی ترانزیستوری جمع شدند و به اخبار رادیو هلند آزاد و بی بی سی گوش می کنند و گاه امیدوار و گاه نا امید می شوند و... در کل، برای من در 16 سالگی کتاب فوق العاده جذابی بود.

یادمه جایی در کتاب یک اتفاق خیلی بد برای آلمانی ها افتاده بود که اتفاق خیلی خوبی برای متفقین محسوب می شد و چرچیل سخنرانی خیلی داغی کرد و گوینده یا گزارشگر در یکی از داغ ترین لحظات گزارشش گفت که : " این، پایان جنگ نیست. اما آغازِ پایان است"

...

و من، همه این حرف های بی ربط رو گفتم که بگم احساس می کنم پایان ماجرا شروع شده...

و احساس می کنم که همه چیز بینشان تمام خواهد شد...

و من فقط یک دلیل برای شادی و یک دلیل برای ناراحتی دارم.

شادی ام، برای این نیست که شاید امیدی برای من باشه یا روزی به دستش بیارم یا... نه، فقط به وضوح دیدم و عمیقاً درک کردم که این دو نفر که هر دو خوب و برای من عزیز هستند، واقعاً جفت خوبی برای هم نخواهند بود و پایه از ابتدا کج بوده.

و ناراحتی ام، فقط برای اینه که دلم نمی خواد رنجی رو که من برای نداشتنش می کشم، اون هم برای نداشتن پری بکشه... تحمل ندارم غمگین ببینمش. عمق این اندوه برای من انقدر زیاده که...فقط می خوام شاد بشه، مهم نیست که شریکش من نباشم، من گذشتم، از خودم و از اون، فقط می خوام در عمق وجودش راضی و شاد باشه.

...

فقط خدا می دونه که این روزها چقدر نیاز دارم عشق درونم رو فریاد بزنم...