۱۳۹۱ اسفند ۱۰, پنجشنبه

امروز درست یک سال تمام می شود.
یک سال از روزی که من و تو شیرین ترین بله های زندگی مان را گفتیم.
یکسال از روزی که به زیر یک سقف درامدیم. سقفی که ذره ذره اش را کنار هم ساختیم و آمیختیم...
یک سال گذشت، زیبا گذشت، عاشقانه، لطیف، مهربان، با شکوه...
چه زود...
و من حسرت زود گذشتنش را دارم...
آنقدر که دلم نمی آید با صدای بلند بگویم که گذشت. می گذارم یک راز بماند میان زمزمه هایمان...
 
عزیزم، عزیزترینم، حدود 3 سال می گذرد از زمانی که دلم برایت تپید. 2 سال از اولین سفرهای عاشقانه ی کوتاه مان. و 1 سال از روزی که با هم عهد بستیم. سپاسگزارم که نسیم بهاری را روانه زمستان های زندگیم کردی. سپاسگزارم...
 
همسر مهربانم، 10 اسفندمان مبارک

۱۳۹۱ اسفند ۷, دوشنبه

خب ما تا پیش از این در خانه اینترنت نداشتیم. چون اولا حتی فرصت روشن کردن لپتاپ هایمان را نداریم. ثانیا اصلا نیاز نداشتیم. تا 5 عصر سرکاریم و ایمیل و وبلاگ و بازی و خبر و خرید و نت بانک و جستجوی هر چیز لازمی... خلاصه همه امور اینترنتی مان به خوبی می گذرد. تا اینکه یک مدتی کوتاهی چند مورد پیش امد که مثلا ساعت 11 شب پول جابه جا کنیم یا حتما فایلی را ایمیل کنیم یا پرواز چک کنیم و مواردی از این قبیل. فشار آن چند مورد تا حدی بود که به این نتیجه رسیدیم که اگر اینترنت نداریم از گشادیمان است و لازم است که داشته باشیم. خلاصه به لطف پارس آنلاین  خیلی سریع و راحت و بی دردسر مودم خریدیم و یک سرویس خیلی خوب گرفتیم و فعال است. اما مشکلی که داریم این است که نمی دانیم باهاش چکار کنیم! از روزی که سرویس خانه وصل شده هیچ مسئله ای پیش نیامده که اینترنت بخواهد! تا الان تنها کار مفیدی که کرده ایم این بوده که من با وایبر با لاله صحبت کرده ام و احسان آمار هواپیماهای ایالات متحده را درآورده!! یعنی شما بگویید محض رضای خدا حتی اگر فیلم و موسیقی دانلود کرده باشیم. یا با کسی گفتگو. یا اگر لازم شده باشد دنبال چیز خاصی بگردیم. هیچ که هیچ.
شرط می بندم که مثلا اگر همین امروز شارژ سرویس ما تمام شود، همین امشب خبر می رسد که مردن و زنده ماندن یک نفر به وایرلس خانه ما بسته است!

۱۳۹۱ بهمن ۲۸, شنبه

سوگ نامهء یک عروسی

امروز عجیب رفته ام توی حس بدبینی و خودبدبخت پنداری. دیشب مهمانی خیلی خوبی بودم. صبح با عشق و اخلاق بسیار خوشی بیدار شدم. دوش آب گرم مفصلی گرفتم و آرایشم را خیلی دوست دارم و دوره پی ام اس هم نیست و وقت دکتر پوست هم دارم و خیلی شادمان بودم. بعد همینطور خوشدلانه که داشتم مانتو اتو می کردم که بپوشم و اماده بشوم برای خروج از منزل، نمی دانم چطور به فکر سالگرد ازدواجمان افتادم و به اینکه : "خب، چکار کنیم؟؟" یا  " چگونه خاص و یونیک برگزارش کنیم؟" یا "چگونه دو نفری جشن بگیریم و لاو بترکانیم؟"  و بعد از آنجا که خانواده و فامیل ما همه خیلی رسوا هستند و از شب قبلش تلفن و تبریک بارانمان می کنند و فرصت سورپرایز را هم از آدم می گیرند؛ و از طرفی عمه جان مهربانم از همین الان ما را به صرف شام در رستوران سنتی پر ساز و آواز مورد علاقه ام دعوت کرده (که می خواستم با احسان برویم)؛ و از همه بدتر به احتمال 99 درصد احسان باز هم وسط ماموریت خواهد بود؛ کلا قرار است مثل فحش برگزار شود!!! درباره این قضیه تلفن و تبریک من واقعا حساسم چون خودم رعایت می کنم. مثلا در مورد دوستانم، اگر قبلن اولین کسی بودم که تولدشان را تبریک می گفتم، هر کدامشان که ازدواج کرده شب بعد از روز تولدش بهش تبریک می گویم. به نظرم حالا دیگر این لحظه ها و مناسبت ها عمومی نیستند که حق داشته باشیم جفت پا بپریم توش. حالا هر تولد و سالگردی فرصتی برای خلق یک خاطره دو نفری است و نباید فرصت را آن "زوج" گرفت.  همسر دوست من حق دارد فرصت کافی داشته باشد برای سورپرایز کردن. یا گذراندن چند ساعت عاشقانه بدون مزاحمت تبریک های تلفنی و دلنگ دلنگِ اس ام اس.
خلاصه، به همه این ها اضافه کنید قضیه عکس را. پارسال موقع عروسی من نرفتم آتلیه برای اینکه نه کار آرایشگرها و نه کار عکاس های آن شهر کوفتی را قبول نداشتم و ندارم. برای اینکه یکی مثل عروسک رنگت می کند و آن یکی مثل یک مترسک ازت عکس می گیرد. به همین دلیل به ارایشگر آنجا نگفتم که عروسم تا هر کاری را که من می گویم انجام دهد و بد هم نشده بودم. خلاصه گفتم وقتی برگشتم تهران می روم پیش آرایشگر خودم و پیش آن عکاس حرفه ای و تحسین برانگیزی که می شناسم. ولی این قضیه به دلیل مشغله فراوان 1 سال طول کشیده. حالا احساس می کنم که " خب که چی؟؟؟" یا " عکس بدون خاطره به چه دردم می خورد؟؟؟" یا " بروم بی خود و بی جهت شصت تا فیگور بگیرم و با لباس های مختلف عکس بگیرم که چی؟ همه اش مصنوعی، همه اش دروغی...". نمی دانم شاید من خیلی عجیبم یا خیلی حساس. ولی واقعا به نظرم کار احمقانه ای می آید. خصوصا که از عروسیم هم خاطره خوشی ندارم. همه چیز خوب بود. بی هیچ مشکلی برگزار شد. همه چیز مهیا، همه چیز شیک، بی کم و کسر و بی عیب و نقص... اما چیزی نبود که من می خواستم. ناب نبود، روز من نبود، روز دیگران بود، همه شاد، همه خوشحال، همه راضی، اما... برای من فرمایشی بود، اجباری بود، تنها چیزهایی را که در روز عروسیم دوست داشتم دسته گلم بود و کفشم. طرح دسته گلم را خودم داده بودم، کفشم هم بی نهایت ملوس و عزیز بود. همه تهران را گشته بودم و آخرش این عزیز را در Leather House پیدایش کرده بودم. لباسم را تا قبل از آن روز خیلی دوست داشتم. لباسی که  پارچه اش را با وسواس انتخاب کرده بودم. لباسی که خودم دوخته بودم و بی نهایت ملوس و قشنگ بود. اما به لطف دوندگی ها و شکنجه های دو هفته آخر آنقدر لاغر شده بودم که به تنم زار می زد. لباسی که دو هفته قبلش دوخته بودمش و فوق العاده خوش فرم و کیپ بود؛ روز عروسی به طرز احمقانه ای گشاد شده بود و با کلی دنگ و فنگ روی تنم نگهش داشته بودم... سفره عقدم را که خودم رنگ و نقاشی روی ظرف هایش را انتخاب کرده بودم و خریده بودم، طرحش را که کشیده بودم و توی خانه تمرین کرده بودم، و کوچک بود و شکیل وظریف، آنجا خانم های فامیل لطف کردند و فرمودند که کوچک است و به چشم نمی آید و تورش را که قرار بود پر چین و شکن پهن شود، کشیدند و بزرگ پهنش کردند. و من به جز لبخند متین یک تازه عروس واکنشی نباید نشان می دادم...البته باز هم قشنگ بود، اما خلاقیت و تصوراتم را همانجا جلوی چشم خودم به گند کشیده بودند، دیگر زیباییش اهمیتی نداشت...
عروسی خیلی خوبی برگزار شد، همه کسانی که مطمئن بودم نظر واقعیشان را می گویند، با تحسین و تشکر بسیار گفتند که من خیلی زیبا و ساده و شیک بوده ام و مه چیز کامل بوده و شدیدا بهشان خوش گذشته و جالب بود که همه می گفتند با تمام ان هیاهو و پایکوبی، آرامش عجیبی را حس کرده اند. همه می گفتند خیلی خوب بود که مهمان کم بود (140 نفر) و عروس (من) در دسترس بودم و در کنار همه بودم... این خیلی خوب است. خیلی خوب است که همه لذت برده باشند، خیلی خوب است که دوستانم بگویند عروسی من از عروسی فلانی و فلانی که خیلی خیلی خیلی مجلل تر بودند، بیشتر خوش گذشته و خوب هیجان و انرژی شان را خالی کرده اند و لذت برده اند. که من عروس خیلی باحالی بوده ام و خوب رقصیده ام و خوب به همه رسیده ام و حواسم به تک تک مهمان ها بوده است و حسابی همه را شاد کرده ام و سر حال آورده ام با اخلاق و شادی بی حد و حصر...
اما...
اما این میان فقط منم که می دانم آن شادی دروغی بود، آن لبخند فقط ماسکی بود که روی صورتم کشیده بودم، آن همه رقص فقط برای این بود که زمان برایم زودتر بگذرد...
این میان فقط من می دانم که آن شب تا 4 صبح داشتم در رختخواب گریه می کردم از شدت خستگی و اندوه...

پی نوشت:
1- عکس های توی مجلس و عکس هایی که پسر داییم ازمان گرفته بود را که می بینم حالم بد می شود. قشنگ بودم اما خودم غصه و خستگی را توی چشمان خودم می بینم...احسان هم درونش کلافه بود... چرا دیگران اینقدر کور بودند؟؟
2- خودم متحیرم از اینکه بالاخره توانستم این ها را بنویسم، بعد از یک سال شاید کمی آرام بگیرم...

۱۳۹۱ بهمن ۲۳, دوشنبه

1. حوصله نمی کنم بنشینم و پست های قبلی را پابلیش کنم!! انگار که تیک زدن سخت ترین کار دنیا باشد!
2. همسر مهربان باز هم ماموریت است.
3. مدتی است شدیداً خودم را گذاشته ام زیر ذره بین. از جهات مختلف روحی و جسمی، ظاهری و باطنی. . دقیقاً مثل یک سوم شخصِ ناظرِ خارج از گود نشسته ام به قضاوت و به خودم گیر داده ام اسااااااسی. از نظر ظاهری معترضم که چرا مثل سال های گذشته زندگی ام به راحتی لاغر نمی شوم. خوب علتش این است که یک موجود سست عنصر ضعیفم! شبی 1 ساعت پیاده روی و ناهار سبک و کم کالری واقعاً کاری ندارد! معترضم به اینکه چرا چندین ماه است که به ناخن هایم نمی رسم؟ آن هم من که هرگز بدون مانیکور و لاک مناسب و سالم و خوشرنگ دیده نمی شدم! چرا تنبلی می کنم و کرم مرطوب کننده نمی زنم؟ چرا کرم دور چشم نمی زنم؟ و خلاصه  چراهایی از این قبیل. علت اینکه کم کم اینها را حذف کردم، خستگی ناشی از کار بود. در دوره  2-3 ماهه ای فشار کار چنان زیاد شد که جسد وارانه می رسیدم خانه و خب به همین دلیل یک سری از فعالیت های هلث کر به طور غیر محسوس حذف شدند. حالا یکهو نگاه می کنم میبینم که وقت برای همه شان دارم اما انگار متوجه کمبودشان نمی شوم! و این اصلا خوب نیست. خلاصه دوباره دارم ریکاوری می کنم. در همین راستا رفتم دوباره استخر ثبت نام کردم، وقت دکتر پوست گرفتم و رژیم کم کالری لذیذم را هم دوباره شروع کردم. صبح یک سیب و پرتقال خوردم با چای و 2 عدد بیسکوییت. ناهار امروزم هم سالادی است که مخلوطی از کاهو، گوجه فرنگی، بلوچیز، یک سوم از کنسرو ماهی تن، کمی کنجد و آب نارنج است. برای فردا هم ترکیبی شبیه همین را درست می کنم با فیله مرغ و ذرت. یادم باشد بروکلی هم بخرم. برای امشب هم پاستا می پزم برای خودم.یامی یامی.. مخصوصاً 2 تا مانتو هم خریدم که برای پوشیدن یکیشان حداقل 2 کیلو و برای پوشیدن یکی دیگه حداقل 4 کیلو باید کم کنم. 3 کیلو هم که کم کنم به عنوان جایزه برای خودم شلوار جین می خرم و از تحریم 6 ماهه ام بیرون می آیم.  کلاً لباس جدید انگیزه هایپری برای وزن کم کردن به من می دهد. :ی ی ی
خلاصه، در راستای این گیر دادن ها، به خودم خرده گرفتم که چرا اینطور شدم؟ این "اینطور" که می گویم، اینطوری است که غمگین هستم. غمگین نه به این معنا که بنشینم یک گوشه و زانوی غم بغل بگیرم. به این معنا که هیچ کاری نمی کنم. اطرافم را جمع و جور نمی کنم. آشپزی نمی کنم. لنزهایم را درنمی آورم. کوسن هایی را که 3 ماه است تصمیم گرفته ام بدوزم، نمی دوزم. مهمانی نمی روم. تلفن نمی زنم، موسیقی گوش نمی دهم، کتاب نمی خوانم و ... در این مورد ماموریت رفتن های احسان خیلی موثر بوده. دفعه های اول که می رفت حتما با دوستم قرار می گذاشتم و می رفتیم بیرون برای گردش و خرید. یا بعضی کارهای عقب افتاده را انجام می دادم، یا غرق در کتاب می شدم. اما این چند بار اخیر کاملاً خرس وارانه در خانه می نشستم و زل می زدم به دیوار و حتی ساعت 7 شب می خوابیدم تا روز بعد. این شد که از خودم بدم آمد!!! در همین راستا این بار که عزیز جانم رفته ماموریت و اتفاقاً جمعه و یکشنبه هم تعطیل بودم، افتادم به جان خانه. انقدر شستم و موسیقی با صدای گوش خراش گوش کردم و ساعت ها با دوستان خارج از ایران صحبت کردم که خووووووووب زیر و رو  شدم. دقیقاً هر چیزی که خودم دوست دارم و احسان دوست ندارد را گوش کردم. سلین دیون، سالار عقیلی، مرضیه، دریا دادور، جاش گروبان، ... دقیقاً 1 ساعت و نیم با لاله در سیدنی حرف زدم و 1 ساعت با طیبه در سنت جان. (به دوستان داخل ایران زنگ نزدم. همه درباره سیاست و مجلس و گرانی و الودگی هوا و بچه دار شدن من!صحبت می کنند!! دی میک می فیل سیک!) تازه مهمانی هم رفتم. مهمانی شلوغ و پر جمعیت و شاد منزل عمه جان و بعد از یک سال، شب هم پیششان ماندم تا عصر روز بعد و خیلی چسبید. البته پیرو تخته نرد زدن با شوهر عمه ام یک شام در یک رستوران خیلی گران هم بدهکار شدم :ی ی ی
مانده یک مورد دیگر که باید روی خودم بیشتر کار کنم. متوجه شدم که وقتی احسان نیست خیلی کم حرف و منزوی می شوم. حقیقت این است که وقتی او نیست انگار هیچ کس نیست. احسان که نباشد وسط عروسی هم که باشم انگار هیچ صدا و شادی و هیاهویی وجود ندارد. هیچ کس و هیچ چیز دیگری مطلقاً نمی تواند ذهنم را به کار بگیرد. احسان که نیست حتی حرفی برای گفتن با دیگران ندارم. در جمع دست و پا چلفتی می شوم!! من قبلاً این طور نبودم! کلا  در اکثر جمع ها محور بودم. اما الان بدون او حتی نمی توانم راه بروم! این اصلا خوب نیست. خیلی خیلی خیلی بد است. فکر کنم دارم تاوان این حرفم را پس می دهم که در دوره ای می گفتم "وابستگی احسان به من خیلی بیشتر از وابستگی من به اوست. طوری که گاهی اذیت می شوم" خب این جملات خیلی خیلی از موضع بالا و از سر خودبزرگ بینی است و من همینجا اعلام "حماقت" می کنم. همسر عزیزم آنقدر وجودش برای من موثر و آرامش بخش و مقوی و هیجان انگیز است که نبودنش مثل نداشتن اکسیژن، مثل نداشتن قلب است. اما خب من 28 سال بدون احسان زندگی کردم. پس حتماً بلد بوده ام که "زندگی" کنم. حتماً راه های کوچک دیگری برای شادی و انرژی گرفتن وجود داشته (کوچک در مقایسه با  لذت و تاثیرِ داشتنِ احسان). بنابراین یک سلسله فعالیت هایی را دوباره شروع می کنم. به طور خاص قصد دارم شدیداً مهمانی بروم و مهمانی بدهم.
......
همکارم درباره موضوعی باهام صحبت کرد و یادم رفت که می خواستم چه بگویم. بحثم نیمه کاره ماند. نتیجه را حتما اینجا می نویسم که یادم بماند.